Πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται εάν και πότε υπάρχει κατάλληλη περίοδος να επισκεφθούν έναν ψυχολόγο, όπως επίσης και το εάν χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι ψυχολόγο.
Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικοί κανόνες. Κάθε "ζωντανός" άνθρωπος σε διάφορες φάσεις της ζωής του μπορεί να δυσκολευτεί, να παλέψει, να βρει λύσεις ή και να μην βρει. Το πότε θα αναζητήσει βοήθεια εξαρτάται από τον εάν σε μια συγκεκριμένη στιγμή είναι έτοιμος όχι μόνο να αποδεχτεί την δυσκολία του αλλά και το να αναλάβει την ευθύνη να κάνει κάτι για να την ξεπεράσει.
Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας μπορει να προχωρήσει μόνο όταν υπάρχει επιθυμία και αίτημα για αλλαγή. Ακόμη και η πιο δύσκολη και περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση μπορεί να επιλυθεί, αρκεί να υπάρχει η επιθυμία και η σταδιακή ετοιμότητα για αλλαγή.
Έτσι λοιπόν, δεν αναλογεί να συγκρίνει κανείς τον εαυτό του με τους γύρω του, αρκεί να ακούσει τον εαυτό του, να κατανοήσει τα δικά του όρια και αντοχές και να αναρωτηθεί ως προς τις δικές του δυνατότητες και επιλογές για την επίλυση των προβλημάτων του. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και ο καθένας έχει τον δικό του ιδανικό χρόνο που μπορεί να είναι ανοιχτός και να δεχτεί μια βοήθεια.



"Ψυχοθεραπεία είναι η βοήθεια να δεις πως η αλλαγή την οποία γυρεύεις είναι ήδη μέσα σου"
James F.T. Bugental 

Μια από τις μεγαλύτερες αγωνίες ενός γονιού είναι να εξασφαλίζει την ασφάλεια και την ισορροπία του παιδιού του, σωματική και ψυχική. Και αυτό τον οδηγεί σε μια διαρκή προσπάθεια να το προστατεύει από κινδύνους και απειλές.

Τι γίνεται όμως όταν η οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με σημαντικές δυσκολίες που αποσταθεροποιούν και προκαλούν αναστάτωση, όπως πένθος, ασθένεια, οικονομική καταστροφή; «Να μην το πούμε στα παιδιά, είναι μικρά δεν θα το αντέξουν». Έτσι αρχίζει να εξαπλώνεται στο σπίτι μια ατμόσφαιρα μυστικισμού, όπου οι γονείς θεωρούν ότι κρύβουν τη σκληρή αλήθεια αλλά τα ίδια τα παιδιά γνωρίζουν. Μπορεί να μη γνωρίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί αλλά διαισθάνονται την απειλή. Κι όταν αυτή η απειλή δεν λεκτικοποιείται τότε είναι που παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις κι εντείνει τον φόβο και την ανασφάλεια των παιδιών.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς τους, να είναι εκεί δίπλα τους όχι για να τους διασφαλίσουν ότι όλα θα πάνε καλά κι ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί, αλλά για να δηλώσουν παρόντες στη δυσκολία και να σταθούν στήριγμα δίπλα τους. Το «όλα θα πάνε καλά» δεν αποτελεί εγγύηση, αντίθετα εγγύηση αποτελεί το «ακόμα κι αν δεν πάνε όλα καλά, όλοι ,μαζί θα το παλέψουμε και θα το ξεπεράσουμε».

Προκειμένου οι γονείς να βρουν τη δύναμη να μιλήσουν στα παιδιά τους για μια δυσκολία που αφορά την οικογένειά τους, θα πρέπει να είναι ενωμένοι, να έχουν μοιραστεί οι δυο τους τα συναισθήματά τους και να έχουν βρει στήριξη ο ένας στον άλλον ως ζευγάρι. Ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι έτοιμοι για την οποιαδήποτε αντίδραση του παιδιού, όπως τον φόβο, το θυμό, το κλάμα, τις συνεχείς ερωτήσεις, την αγωνία και να είναι ανοιχτοί στο να του επιτρέψουν να εκφράσει ακριβώς ότι αισθάνεται. Συχνά τα παιδιά δεν θα ρωτήσουν από μόνα τους τι συμβαίνει, όχι γιατί δεν καταλαβαίνουν αλλά για να μην επιβαρύνουν τους γονείς, να μην τους φέρουν σε δύσκολη θέση.

Ως απάντηση λοιπόν σε κάθε γονιό στο πώς θα προστατεύσει τα παιδιά του αλλά και πώς θα τους δώσει τα εφόδια να γίνουν ενήλικες που αντιμετωπίζουν τα εύκολα και τα δύσκολα της ζωής, είναι η ένδειξη εμπιστοσύνης προς αυτά. Σε εμπιστεύομαι σημαίνει πιστεύω σε εσένα, ότι μπορείς να τα καταφέρεις και να τα βγάλεις πέρα. Και θα είμαι εκεί δίπλα σου να σε στηρίξω και να σε καμαρώσω.

Οποιαδήποτε αλήθεια λεκτικοποείται και δεν παραμένει στη σφαίρα της σιωπής είναι πολύ λιγότερο επώδυνη από μια αλήθεια-φάντασμα. Έτσι δίνεται η ευκαιρία σε όλα τα μέλη της οικογένειας να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και αισθανθούν ως ένα σύστημα ενωμένο που ταυτόχρονα δίνει υπόσταση σε κάθε μέλος ξεχωριστά και το εμπιστεύεται ως ικανό άτομο να ακούσει, να αντέξει, να αποδεχτεί και να ξεπεράσει.